Hrefna Daðadóttir byrjaði að hlaupa í janúar á þessu ári. Hún kunni vel við sig í hlaupahópnum, Hugurinn fer hærra, og tók fljótlega ákvörðun um að stefna að þátttöku í Reykjavíkurmaraþoninu. Við urðum bæði glöð og undrandi hér hjá Samhjálp þegar við sáum að hún ætlaði styrkja okkar starf og var þegar búin að safna dágóðri upphæð. Við ákváðum því að forvitnast aðeins um hver þessi stúlka væri.
Hvers vegna valdir þú að hlaupa fyrir Samhjálp í Reykjavíkurmaraþoninu 19. ágúst? „Þegar ég tók ákvörðun um að taka þátt í Reykjavíkurmaraþoninu í fyrsta sinn langaði mig að styrkja samtök sem voru til staðar fyrir pabba minn, en ég hleyp í minningu hans,“ segir hún. „Hann lést 26. janúar 2011 þá 49 ára gamall. Pabbi minn glímdi við alkóhólisma og heimsótti ég hann oft í gegnum árin á meðferðarheimilinu Hlaðgerðarkoti. Pabba fannst gott að vera þar og ég veit að hann sótti mikið til samtakanna. Ég fór því að lesa mér frekar til um Samhjálp og hvaða úrræði þau reka.“
Ætlar líka að hlaupa í Kaupmannahöfn
Lesturinn varð til þess að Hrefna ákvað að leggja Samhjálp lið. Hún er ákaflega dugleg ung kona er tanntæknir á tannlæknastofu en hún útskrifaðist úr tanntækninámi árið 2016. Hún er trúlofuð og á tvær dætur. En hefur hún stundað hlaup lengi?
„Ég byrjaði í rauninni að hlaupa í byrjun ársins. Mágkona mín bauð mér í hlaupahópinn, Hugurinn fer hærra, sem er hópur ungra kvenna sem hittast einu sinni í viku. Þar er mikið glens og gaman og til að mynda erum við nýbúnar að hlaupa með forseta Ísland, Guðna Th. Jóhannessyni, á afmælisdegi hans 26. júní. En fyrst ég var nú byrjuð í hlaupinu fannst mér sjálfsagt framhald að skrá mig loksins í Reykjavíkurmaraþonið en ég stefni líka á að hlaupa í Copenhagen Half Marathon í september næstkomandi.“
En það tekur á að hlaupa 10 km og fólk þarf að undirbúa sig vel. Hvernig hefur undirbúningurinn gengið og ertu ánægð með undirtektir fólks við söfnuninni?
„Undirbúningurinn hefur gengið vel og já ég er mjög ánægð hvað söfnunin gengur vel líka. Ég vona að söfnunin verði til þess að fólk kynni sér starfsemi Samhjálpar. Það er svo auðvelt að byrja að hlaupa, bara skella sér í skó og fara út. Hlaup ganga ekki út á að hlaupa hratt eða neitt svoleiðis. Það má taka maraþon, og öll hlaup, á nákvæmlega þeim hraða sem maður vill. Það er mjög hvetjandi að vera í hlaupahóp eða finna sér góðan hlaupafélaga til að halda sér við efnið. Þannig að ef þig langar að styrkja gott málefni þann 19. ágúst, ekki hika við að taka þátt,“ segir Hrefna að lokum.
Það vantar sannarlega ekki kraftinn og áhugann hjá þessum hlaupara og hugurinn ber hana bæði hærra og lengra. Samhjálp þakkar henni fyrir velviljann og stuðninginn og hvetur alla til að senda henni uppörvun og styrk. https://www.rmi.is/hlaupastyrkur/hlauparar/7727-hrefna-dadadottir
Á síðu Hrefnu má sjá brot úr sögu föður hennar og hvernig það kom við líf hennar.
„Snemma árs 1988 féllst ég á að fara í meðferð en ég man að ég fór með hálfum huga. Ég held að ég hafi farið til að friða konu mína og foreldra. Upphaflega ætlaði ég aðeins að vera í 10 daga en AA maður sem ég þekki, og varð síðar trúnaðarmaður minn, taldi mig á að fara í heila meðferð enda held ég að ég hafið verið orðinn nokkuð heill í því sem ég var að gera. Það var úr að ég fór á Staðarfell í apríl og að fjórum vikum liðnum fannst mér að ég myndi aldrei drekka framar, en ég er ekki viss um að innst inni hafi ég verið alveg sáttur við það. Ég fór á 3 eða 4 AA fundi í einni deild einu sinni í viku og fannst mér þeir leiðinlegir. 2 1/2 mánuði seinna fékk ég mér í glas á meðan konan lá á fæðingardeildinni og þó það væri lítið þá var það nóg til að setja boltann af stað. Nokkrum vikum seinna dett ég í það eftir vinnu og með mjög slæma líðan hringi ég í konuna og bið hana að sækja mig sem hún gerir. Á leiðinni heim brotna ég gjörsamlega niður og geri mér grein fyrir hvað ég var búinn að gera.“
Ég fæddist þarna í júní og þegar ég var 4 ára skildu foreldrar mínir. Pabbi átti eftir að fara oft í meðferð og ég heimsótti hann oft t.d á meðferðarheimilinu Hlaðgerðakoti. Þegar ég var í menntaskóla náði hann þremur árum edrú og voru það bestu árin í okkar sambandi.
